Δρακόλιμνη

Πριν μερικά χρόνια αποφάσισα να ανέβω στην Δρακόλιμνη στην Τύμφη, πρώτο βράδυ διαμονή στα πάντα φιλικά Ιωάννινα. Δεύτερη μέρα ξεκίνημα προς το Πάπιγκο , στάθμευση στο μεγάλο Πάπιγκο και μετά πεζοπορία έως το γειτονικό μικρό που είναι και η αφετηρία του μονοπατιού, στην είσοδο του χωριού συναντήσαμε έναν νεαρό Εβραίο από το Ισραήλ που μόλις είχε ξυπνήσει από το αυτοκίνητο του που είχε κοιμηθεί και μας ρώτησε αν πάμε στο καταφύγιο και αν μπορούμε να τον πάρουμε μαζί. Φυσικά δεχθηκαμε και ξεκινήσαμε , με την κουβέντα μάθαμε ότι έχει μια εταιρεία, σπουδάζει και του αρέσει η πρόοδος. Μου έκανε εντύπωση που μόνος του πήρε αεροπλάνο πήγε Θεσσαλονίκη μετά με αυτοκίνητο Πάπιγκο για να ανέβει στο βουνό καθώς το Ισραήλ δεν έχει βουνά αλλά λόφους.
Στην αρχή το μονοπάτι είναι σκιερό από τα πλατύφυλλα δέντρα αλλά πολύ σύντομα βρεθήκαμε στην αλπική ζώνη με μόνη βλάστηση τα χαμηλά χορτάρια.
Στο μέσον της διαδρομής συναντήσαμε έναν ακόμα Εβραίο με δυο μικρά παιδιά που ανέβαιναν μαζί στο καταφύγιο, δεν θα τολμούσα να ανεβάσω τα παιδιά μου τόσο μικρά 5 και 7 στο βουνό και μάλιστα με πέδιλα.
Ο συνοδοιπόρος μας ενημέρωσε ότι είναι από ένα χωριό που ζούνε σε κοινόβιο με λίγα χρήματα και κοινή αγροτική εργασία.
Τα παιδιά του τα χάρηκα γιατί ανέβαιναν ακούραστα παίζοντας με τα ζωάκια που έβρισκαν όπως βατράχια και αράχνες καθώς δεν έδειξαν φόβο σε ένα φίδι που ήταν στο μονοπάτι μας που απλά το σπρώξαμε να συνεχίσει τον δρόμο του.
Μετά από τέσσερις ώρες φτάσαμε στο καταφύγιο που θα κοιμόμασταν , στην είσοδο ένα φιλικό μουλάρι περίμενε χάδια για να μας αφήσει να περάσουμε.
Στο καταφύγιο μια ωραία οικογένεια νέων με ένα παιδάκι που εργάζονταν ως διαχειριστές, μας έδωσαν δωμάτιο, τακτοποίησαμε τα πράγματα και κάναμε μια μικρή αναγνωριστική βόλτα μέσα και έξω από το καταφύγιο.
Ωραίο κατασκευή πέτρα και ξύλο με μεγάλα παράθυρα που έβλεπαν προς τον κάμπο που πλέον είχε σκεπαστεί από σύννεφα και έβρεχε ,καθόλου παράξενο για εκείνα τα μέρη.
Επιτέλους ξεκούραση με επιτραπέζια στην τραπεζαρία και φυσικά φαγητό που στην περίπτωση μας πήραμε από την μικρή κουζίνα αυγά με λουκάνικα που με δυσκολία  μας χόρτασε την μεγάλη πείνα μας.
Ύπνο μετά στις κουκέτες με μια δυσκολία ένας από το γειτονικό δωμάτιο ήταν τέρας στην προηγούμενη ζωή και του έβγαινε στον ύπνο, ροχάλιζε σαν δέκα μαζί παρόλα αυτά μας κερδίσε η ταλαιπωρία και ο ύπνος  ήρθε να μας ξεκουράσει.
Το επόμενο πρωινό γρήγορα μαζέψαμε τα πράγματα μια μπουκιά και αναχώρηση για την Δρακόλιμνη κάτω από έναν καταγάλανο ουρανό  με υπέροχη θερμοκρασία σε αντίθεση με τις συνθήκες που αφήσαμε όταν πλαγιάσαμε, δύο Έλληνες με οκτώ Εβραίους (ήταν και άλλοι στο καταφύγιο) ξεκινήσαμε για τον τελικό προορισμό, διαδρομή μιας ώρας.
Στην μέση της διαδρομής συναντήσαμε μια παρέα τεσσάρων νέων, Ελλήνων επιτέλους, που θα έμεναν σε σκηνή, δεν τους είπαμε ότι έχει αρκούδες και συνεχίσαμε
Φτάσαμε  επιτέλους σε μια μικρή λίμνη που φιλοξενεί ένα ιδιαίτερο είδος σαύρας που με πολύ φαντασία το μιάζει με δράκο (εξού και η ονομασία) .

Στην μια άκρη υπήρχε γκρεμός τουλάχιστον διακοσίων μέτρων και δίπλα ακριβώς ένας λόφος που στην κορυφή είχαν βάλει πέτρες, την μία πάνω στην άλλη ώστε να γίνει πυραμίδα έργο προηγούμενων πεζοπόρων.

Καθησαμε αρκετη ώρα να απολαμβάνουμε το τοπίο που θα μπορούσε να ήταν ζωντανός πίνακας που όμως δεν θα αποτύπωνε τις φιλικές ακτίνες του ήλιου, τα ζωντανά χρώματα των λουλουδιών το δροσερό αεράκι που ερχόταν από τις διπλανές κορυφές.
Ο φίλος μας που είχε έρθει μαζί ήταν να συνεχίσει προς την κορυφή , όταν του το θυμησαμε ενώ ήταν ξαπλωμένος στο πράσινο χαλί που τον φιλοξενούσε, είπε δεν θα πάω γιατι δεν υπάρχει περίπτωση να βρω κάτι ομορφότερο από αυτό που ζω εδώ και συνέχισε να χαμογελά ευτυχισμένος.
Δεν μπορούσαμε παρά να συμφωνήσουμε με ένα νεύμα και να ξαπλώσαμε κοντά του ρουφώντας όσο περισσότερο ομορφιά μπορούσαμε.