Αστυπάλαια
Βρεθήκαμε Σάββατο απόγευμα στο λιμάνι του Πειραιά εκεί συναντήσαμε τον Ηλία που θα μας οδηγούσε για το επόμενο τριήμερο στην Αστυπάλαια, ήταν εύκολο να τον αναγνωρίσουμε από το μεγάλο φιλικό χαμόγελο και για τους πιο προσεκτικούς από το βαν με τα ποδήλατα που ήταν δίπλα του.
Με συνοπτικές διαδικασίες μας έδωσε τα ποδήλατα που θα είχαμε μέχρι το πέρας της εκδρομής και μπήκαμε στο μεγάλο καινούργιο πλοίο που θα μας πήγανε μέχρι το νέο λιμάνι της Αστυπάλαιας.
Μετά από σύντομο ύπνο φτάσαμε στις δύο μετά τα μεσάνυχτα όπου με γρήγορες κινήσεις βγήκαμε από το πλοίο μαζί με τα ποδήλατα και βρήκαμε την υπόλοιπη ομάδα της grcycling μαζί με την Μαρία την αντιδήμαρχο που με το μεγάλο της χαμόγελο και την βροντερή της φωνή μας καλωσόρισε και μας ακολούθησε με το συνοδευτικό αυτοκίνητο στα οκτώ χιλιόμετρα που απείχαμε έως το Λιβάδι που ήταν τα καταλύματα.
Οι υπόλοιποι συνταξιδιώτες κυρίως νέα παιδιά εκτός κάποιων εξαιρέσεων που ήταν μόνο στην ψυχή, δυστυχώς και προς έκπληξη μου δεν ειχαν έρθει όσοι είχαν δηλώσει.
Η διαδρομή παραθαλάσσια σε υπέροχη θερμοκρασία αν και μέσα Οκτωβρίου στις τρείς μετά τα μεσάνυχτα σε μια από τις τελευταίες στροφές είδαμε την χώρα της Αστυπάλαιας με τα λευκά σπίτια και το κάστρο φωταγωγημένο να αντικατοπτρίζονται στην ήρεμη θάλασσα.
Τι υπέροχη θέα, απαιτούσε μια σύντομη στάση να μείνουμε κάποιες στιγμές αποσωνόμενοι να ρουφάμε το τοπίο που απλωνόταν μπροστά μας χωρίς να ακούγεται τίποτα, σαν φωτογραφία ταξιδιωτικού οδηγού.
Λίγες πεταλιές ακόμη και φτάσαμε στα δωμάτια που μας περίμεναν αναμνηστικά της εκδήλωσης και το κρεβάτι επιτέλους.
Ξημέρωσε Κυριακή και κατευθυνθήκαμε στον χώρο δίπλα στην θάλασσα που θα παίρναμε το απαραίτητο πρωινό. Όλα έδειχναν ιδανικά, η θερμοκρασία, τα λίγα σύννεφα τα χαμόγελα όλων συνταξιδιωτών και κατοίκων.
Ήρθε η Μαρία να μας καλημερίσει και να δώσει την εκκίνηση της βόλτας που θα έφτανε μέχρι την παραλία της Ανάληψης περίπου δέκα χιλιόμετρα μακριά.
Πήραμε την αντίθετη πορεία από την βραδινή διαδρομή αυτή την φορά κοιτάζοντας την μπλε θάλασσα που ήταν πάντα δεξιά μας στο φιδίσιο δρόμο που ακολουθούσε την γεωγραφία του εδάφους με μικρές ανηφόρες να δυσκολεύουν τους αρχάριους.
Φτάσαμε στην περιοχή Λιβάδι και κάναμε την απαιτούμενη στάση για καφεδάκι και κέρασμα για ενέργεια με μπανάνες και ξηρούς καρπούς.
Επιστρέψαμε στην χώρα που μας περίμεναν οι μικροί ποδηλάτες του νησιού με τις μαμάδες τους και μας συνόδευσαν έως το Λιβάδι που μέναμε και ήταν το τέρμα της διαδρομής.
Με χαλαρούς ρυθμούς φτάσαμε στην παραλία που μας περίμενε η αντιδήμαρχος να μας δώσει τα αναμνηστικά μετάλλια, να μας ευχαριστήσει για την παρουσία μας και να μας καλέσει στην γειτονική ταβέρνα να αναπληρώσουμε τις θερμίδες που χάσαμε και με το παραπάνω.
Το άσχημο ήταν ότι έτσι χάσαμε την ευκαιρία για μπάνιο καθώς η ώρα είχε περάσει και θα ήταν καλό να πάμε στην Χώρα ώστε να την δούμε πριν πέσει ο ήλιος και χαθεί το φώς.
Πραγματικά η επίσκεψη στο κάστρο που έχει μόνο τα τείχη σε καλή κατάσταση αλλά μέσα χαλάσματα ήταν μια ακόμα ωραία εμπειρία καθώς τύχαμε ηλιοβασίλεμα. Η θέα περιμετρικά ήταν υπέροχη όπως και οι λευκοί τρούλοι των εκκλησιών που έδεναν υπέροχα με το μπλε της θάλασσας που γινόταν σιγά σιγά μαύρο.
Τι υπέροχος τόπος.
Επιστροφή στην πλατεία που μετά από λίγη ώρα θα τρώγαμε το τελευταίο γεύμα της ημέρας. Στον ωραίο χώρο του εστιατορίου Άγονη Γραμμή που με έκπληξη ήπιαμε ένα πολύ καλής ποιότητας ρακόμελο που έφερνε το φαγητό σε δεύτερη μοίρα. Φυσικά η βραδιά τελείωσε χορεύοντας νησιώτικα και βοηθώντας στην ανανέωση των σερβίτσιων με το σπάσιμο των παλιών.
Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε με χαμόγελο καθώς η προηγούμενη ήταν τόσο πλούσια και η νέα που ξεκινούσε μας έτρεφε μεγάλες προσδοκίες.
Μαγιό και κατευθείαν βουτιά στην έρημη παραλία, το νερό δροσερό αλλά τόσο αναζωογονητικό δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο ξύπνημα. Ακολούθησε δίπλα στη θάλασσα το πρωινό και αμέσως μετά στην χώρα για το κυνήγι θησαυρού.
Χωριστήκαμε σε δύο ομάδες και ξεκίνησε το ψάξιμο στα στενά της Αστυπάλαιας ξεσηκώνοντας τους απορημένους κατοίκους. Οι ομάδες σαν να είμαστε παιδιά σε κατασκήνωση έψαχναν με αγωνία το επόμενο σημείο κοιτώντας παράλληλα και την πρόοδο της αντίπαλης ομάδας.
Τελικά κέρδισε η ομάδα μου, φυσικά, με έπαθλο την συμμετοχή μου στην επόμενη εξόρμηση της grcycling.
Με συνοπτικές διαδικασίες μας έδωσε τα ποδήλατα που θα είχαμε μέχρι το πέρας της εκδρομής και μπήκαμε στο μεγάλο καινούργιο πλοίο που θα μας πήγανε μέχρι το νέο λιμάνι της Αστυπάλαιας.
Μετά από σύντομο ύπνο φτάσαμε στις δύο μετά τα μεσάνυχτα όπου με γρήγορες κινήσεις βγήκαμε από το πλοίο μαζί με τα ποδήλατα και βρήκαμε την υπόλοιπη ομάδα της grcycling μαζί με την Μαρία την αντιδήμαρχο που με το μεγάλο της χαμόγελο και την βροντερή της φωνή μας καλωσόρισε και μας ακολούθησε με το συνοδευτικό αυτοκίνητο στα οκτώ χιλιόμετρα που απείχαμε έως το Λιβάδι που ήταν τα καταλύματα.
Η διαδρομή παραθαλάσσια σε υπέροχη θερμοκρασία αν και μέσα Οκτωβρίου στις τρείς μετά τα μεσάνυχτα σε μια από τις τελευταίες στροφές είδαμε την χώρα της Αστυπάλαιας με τα λευκά σπίτια και το κάστρο φωταγωγημένο να αντικατοπτρίζονται στην ήρεμη θάλασσα.
Τι υπέροχη θέα, απαιτούσε μια σύντομη στάση να μείνουμε κάποιες στιγμές αποσωνόμενοι να ρουφάμε το τοπίο που απλωνόταν μπροστά μας χωρίς να ακούγεται τίποτα, σαν φωτογραφία ταξιδιωτικού οδηγού.
Λίγες πεταλιές ακόμη και φτάσαμε στα δωμάτια που μας περίμεναν αναμνηστικά της εκδήλωσης και το κρεβάτι επιτέλους.
Ξημέρωσε Κυριακή και κατευθυνθήκαμε στον χώρο δίπλα στην θάλασσα που θα παίρναμε το απαραίτητο πρωινό. Όλα έδειχναν ιδανικά, η θερμοκρασία, τα λίγα σύννεφα τα χαμόγελα όλων συνταξιδιωτών και κατοίκων.
Ήρθε η Μαρία να μας καλημερίσει και να δώσει την εκκίνηση της βόλτας που θα έφτανε μέχρι την παραλία της Ανάληψης περίπου δέκα χιλιόμετρα μακριά.
Πήραμε την αντίθετη πορεία από την βραδινή διαδρομή αυτή την φορά κοιτάζοντας την μπλε θάλασσα που ήταν πάντα δεξιά μας στο φιδίσιο δρόμο που ακολουθούσε την γεωγραφία του εδάφους με μικρές ανηφόρες να δυσκολεύουν τους αρχάριους.
Φτάσαμε στην περιοχή Λιβάδι και κάναμε την απαιτούμενη στάση για καφεδάκι και κέρασμα για ενέργεια με μπανάνες και ξηρούς καρπούς.
Επιστρέψαμε στην χώρα που μας περίμεναν οι μικροί ποδηλάτες του νησιού με τις μαμάδες τους και μας συνόδευσαν έως το Λιβάδι που μέναμε και ήταν το τέρμα της διαδρομής.
Με χαλαρούς ρυθμούς φτάσαμε στην παραλία που μας περίμενε η αντιδήμαρχος να μας δώσει τα αναμνηστικά μετάλλια, να μας ευχαριστήσει για την παρουσία μας και να μας καλέσει στην γειτονική ταβέρνα να αναπληρώσουμε τις θερμίδες που χάσαμε και με το παραπάνω.
Το άσχημο ήταν ότι έτσι χάσαμε την ευκαιρία για μπάνιο καθώς η ώρα είχε περάσει και θα ήταν καλό να πάμε στην Χώρα ώστε να την δούμε πριν πέσει ο ήλιος και χαθεί το φώς.
Πραγματικά η επίσκεψη στο κάστρο που έχει μόνο τα τείχη σε καλή κατάσταση αλλά μέσα χαλάσματα ήταν μια ακόμα ωραία εμπειρία καθώς τύχαμε ηλιοβασίλεμα. Η θέα περιμετρικά ήταν υπέροχη όπως και οι λευκοί τρούλοι των εκκλησιών που έδεναν υπέροχα με το μπλε της θάλασσας που γινόταν σιγά σιγά μαύρο.
Τι υπέροχος τόπος.
Επιστροφή στην πλατεία που μετά από λίγη ώρα θα τρώγαμε το τελευταίο γεύμα της ημέρας. Στον ωραίο χώρο του εστιατορίου Άγονη Γραμμή που με έκπληξη ήπιαμε ένα πολύ καλής ποιότητας ρακόμελο που έφερνε το φαγητό σε δεύτερη μοίρα. Φυσικά η βραδιά τελείωσε χορεύοντας νησιώτικα και βοηθώντας στην ανανέωση των σερβίτσιων με το σπάσιμο των παλιών.
Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε με χαμόγελο καθώς η προηγούμενη ήταν τόσο πλούσια και η νέα που ξεκινούσε μας έτρεφε μεγάλες προσδοκίες.
Μαγιό και κατευθείαν βουτιά στην έρημη παραλία, το νερό δροσερό αλλά τόσο αναζωογονητικό δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο ξύπνημα. Ακολούθησε δίπλα στη θάλασσα το πρωινό και αμέσως μετά στην χώρα για το κυνήγι θησαυρού.
Χωριστήκαμε σε δύο ομάδες και ξεκίνησε το ψάξιμο στα στενά της Αστυπάλαιας ξεσηκώνοντας τους απορημένους κατοίκους. Οι ομάδες σαν να είμαστε παιδιά σε κατασκήνωση έψαχναν με αγωνία το επόμενο σημείο κοιτώντας παράλληλα και την πρόοδο της αντίπαλης ομάδας.
Τελικά κέρδισε η ομάδα μου, φυσικά, με έπαθλο την συμμετοχή μου στην επόμενη εξόρμηση της grcycling.
Σε γιορτινή ατμόσφαιρα επιστρέψαμε στα δωμάτια μαγιό και βουτιά όλη η παρέα στην θάλασσα.
Μετά με μεγαλύτερη όρεξη κατευθυνθήκαμε στην ταβέρνα να φάμε μεσημεριανό που ήταν πάλι τόσο ωραίο με αποτέλεσμα να μην κουράσουμε πολύ την κυρία που ήταν επιφορτισμένη με το καθάρισμα των πιάτων που τα αφήσαμε πεντακάθαρα.
Λίγη ξεκούραση και ετοιμασία για αναχώρηση, βάλαμε τις αποσκευές στο συνοδευτικό αυτοκίνητο και ανεβήκαμε με τα ποδήλατα στην Χώρα
Καφεδάκι και αναμονή με ομαδικά παιχνίδια και κουβέντα μέχρι το βράδυ, κάποια στιγμή θέλοντας να δω ξανά την πόλη έκανα βόλτα στα πεντακάθαρα φωτισμένα και γεμάτα γάτες σοκάκια. Αν και πλησίαζε δέκα το βράδυ και μέσα Οκτωβρίου μπορούσες να κυκλοφορείς με κοντομάνικο κρατώντας το αντιανεμικό στο χέρι.
Κάποια στιγμή πέρασα από την εκκλησία που φιλοξενεί την εικόνα την Παναγίας της Πορταΐτισσας αντίγραφο της εικόνας από την μόνη Ιβήρων του Αγίου Όρους, είχα φτάσει στην άκρη της πόλης, στάθηκα και με πλάτη στα τείχη κοιτώντας τα αστέρια στον ουρανό, ακούγοντας τα κύματα στην σκοτεινή θάλασσα και τον αέρα να μην τον εμποδίζουν πλέον τα σοκάκια και να σε δροσίζει ευχάριστα θυμίζοντας ότι είμαστε στο Αιγαίο, η ομορφιά είναι δίπλα μας αρκεί να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά να την βλέπουμε και να την ρουφάμε ώστε να την επαναφέρουμε όποτε θέλουμε.
Επέστρεψα χαμογελώντας στους υπόλοιπους φίλους συνταξιδιώτες, χαιρετίσαμε τους φιλόξενους κατοίκους και ξεκινήσαμε με τα ποδήλατα για το λιμάνι για να πάρουμε το πλοίο της επιστροφής.
Φυσικά κοιμηθήκαμε όλοι αμέσως μόλις μπήκαμε στο πλοίο τόσο πλούσιοι σε εμπειρίες, με το πρωί να μας βρίσκει λίγο έξω από το Σούνιο αλλά την ψυχή μας στην Αστυπάλαια. Βλέποντας τα αφρισμένα νερά που άφηνε το πλοίο και τον ήλιο να ανατέλλει η σκέψη μου γύρισε στους τόσο φιλικούς ανθρώπους, την χαρισματική αντιδήμαρχο, το ωραίο φαγητό στον Ελίχρυσο, το γευστικό ρακόμελο της Άγονης Γραμμής, την όμορφη Χώρα που όλα μαζί κάνουν έναν ξεχωριστό προορισμό.
Ευχαριστώ την Μαρία Καμπούρη τον Ηλία Λιακούρη, το grcycling με τα κορίτσια συνοδούς, τον Παπαστράτο και φυσικά τον δήμο Αστυπάλαιας για το αξέχαστο τριήμερο που μας προσέφεραν.
.
Μετά με μεγαλύτερη όρεξη κατευθυνθήκαμε στην ταβέρνα να φάμε μεσημεριανό που ήταν πάλι τόσο ωραίο με αποτέλεσμα να μην κουράσουμε πολύ την κυρία που ήταν επιφορτισμένη με το καθάρισμα των πιάτων που τα αφήσαμε πεντακάθαρα.
Λίγη ξεκούραση και ετοιμασία για αναχώρηση, βάλαμε τις αποσκευές στο συνοδευτικό αυτοκίνητο και ανεβήκαμε με τα ποδήλατα στην Χώρα
Καφεδάκι και αναμονή με ομαδικά παιχνίδια και κουβέντα μέχρι το βράδυ, κάποια στιγμή θέλοντας να δω ξανά την πόλη έκανα βόλτα στα πεντακάθαρα φωτισμένα και γεμάτα γάτες σοκάκια. Αν και πλησίαζε δέκα το βράδυ και μέσα Οκτωβρίου μπορούσες να κυκλοφορείς με κοντομάνικο κρατώντας το αντιανεμικό στο χέρι.
Κάποια στιγμή πέρασα από την εκκλησία που φιλοξενεί την εικόνα την Παναγίας της Πορταΐτισσας αντίγραφο της εικόνας από την μόνη Ιβήρων του Αγίου Όρους, είχα φτάσει στην άκρη της πόλης, στάθηκα και με πλάτη στα τείχη κοιτώντας τα αστέρια στον ουρανό, ακούγοντας τα κύματα στην σκοτεινή θάλασσα και τον αέρα να μην τον εμποδίζουν πλέον τα σοκάκια και να σε δροσίζει ευχάριστα θυμίζοντας ότι είμαστε στο Αιγαίο, η ομορφιά είναι δίπλα μας αρκεί να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά να την βλέπουμε και να την ρουφάμε ώστε να την επαναφέρουμε όποτε θέλουμε.
Επέστρεψα χαμογελώντας στους υπόλοιπους φίλους συνταξιδιώτες, χαιρετίσαμε τους φιλόξενους κατοίκους και ξεκινήσαμε με τα ποδήλατα για το λιμάνι για να πάρουμε το πλοίο της επιστροφής.
Φυσικά κοιμηθήκαμε όλοι αμέσως μόλις μπήκαμε στο πλοίο τόσο πλούσιοι σε εμπειρίες, με το πρωί να μας βρίσκει λίγο έξω από το Σούνιο αλλά την ψυχή μας στην Αστυπάλαια. Βλέποντας τα αφρισμένα νερά που άφηνε το πλοίο και τον ήλιο να ανατέλλει η σκέψη μου γύρισε στους τόσο φιλικούς ανθρώπους, την χαρισματική αντιδήμαρχο, το ωραίο φαγητό στον Ελίχρυσο, το γευστικό ρακόμελο της Άγονης Γραμμής, την όμορφη Χώρα που όλα μαζί κάνουν έναν ξεχωριστό προορισμό.
Ευχαριστώ την Μαρία Καμπούρη τον Ηλία Λιακούρη, το grcycling με τα κορίτσια συνοδούς, τον Παπαστράτο και φυσικά τον δήμο Αστυπάλαιας για το αξέχαστο τριήμερο που μας προσέφεραν.
Σχόλια