Καλοκαίρι 1996

Νέος στην δουλειά μου κάνω αίτηση να λείψω μια εβδομάδα στον Ιούλιο, ο διευθυντής ούτε να το ακούσει νέος να φύγει Ιούλιο με καμία περίπτωση.
Εγώ νευρίασα αν και από την αρχή ήταν πολύ δύσκολο να ακούσω το ναι, παρόλα αυτά έκανα την προσπάθεια μου χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Το δέλεαρ ήταν μεγάλο λίγες μέρες Σαντορίνη με τον κολλητό μου και την ξαδέλφη του να δουλεύει σε ένα από τα μεγαλύτερα club του νησιού σε συνδυασμό με μηχανή ρετρό να μας δίνει δυνατότητα γυρίσουμε σπιθαμή προς σπιθαμή το νησί.
Συνέχισα την δουλειά με  ενόχληση που δεν θα πήγαινα στο τόσο ωραίο νησί και έμεινα με την ελπίδα αν μπορούσα να πήγαινα για ένα βράδυ με κάποιο σπάνιο ρεπό.
Την επόμενη ήμουν πρωινός στην δουλειά με τα νεύρα μου σπασμένα όλα να πηγαίνουν στραβά τουλάχιστον είχα την ησυχία μου στο σπίτι έλειπαν όλοι και μπορούσα να έχω το ησυχαστήριο μου.
Λίγο πριν σχολάσω χτυπάει το τηλέφωνο στο γραφείο και είναι ένας από την παρέα που ποτέ δεν είχε πάρει ξανά τηλέφωνο , αυτό με παραξενεύει και κατεύθυναν μου λέει"πάει ο Δημήτρης" (το όνομα του φίλου που πηγε μόνος του) τι εννοείς του λέω , πάει σκοτώθηκε ο Δημήτρης, δεν μπορεί του απαντάω χθες πήγε Σαντορίνη ναι μου απαντάει σκοτώθηκε με την μηχανή το ξημέρωμα.
Σκοτείνιασε το γραφείο , κάθησα προσπαθώντας να καταλάβω τι μου είχαν πει μόλις. Αστείο δεν θα μπορούσε να είναι τόσο χοντρό δεν μπορεί' με είδαν οι υπόλοιποι ότι λογικά είχα χάσει το χρώμα μου και τους ψέλλισα το τι είχε συμβεί μη μπορώντας να μιλήσω κανονικά.
Ευτυχώς με πήγαν μέχρι το σπίτι καθώς δεν θα μπορούσα να οδηγήσω μόνος μου, άλλαξα και κάθησα στο σκοτεινό σαλόνι με τα  κλειστά πατζούρια με να με βοηθούν να προσπαθώ να συνειδητοποιήσω την αυτό που συνέβη.
Λίγη ώρα μετά ήρθε και ένας άλλος φίλος μου να μου πει τι είχε συμβεί σε περίπτωση που δεν το ήξερα αλλά βλέποντας με δεν χρειάστηκε να μιλήσει προφανώς η όψη μου ήταν αρκετή για να μου πει απλά και αυτός πάει ο Δημήτρης να με αγκαλιάσει και να φύγει ψάχνοντας και αυτός τρόπο για να θρηνήσει.
Περνούσαν οι ώρες στο σκοτεινό σαλόνι αρνούμενος να το πιστέψω, δεν μπορεί θα γυρίσει, κάποιος εφιάλτης είναι, δεν χάνονται τέτοια παιδιά.
Πέρασαν αρκετές ώρες και αποφάσισα να πάω στους γονείς του ετοιμάζομαι και σε λιγα λεπτά είμαι εκεί είναι απόγευμα και έχει πολύ κόσμο, μπαίνω μέσα και είναι οι γονείς του σε κακή κατάσταση με αγκαλιάζουν αμέσως καθώς ήξεραν την φιλία που είχαμε, κόσμος έμπαινε έδινε συλλυπητήρια και έφευγε, ένιωθα ότι  συμμετείχα σε κάποιο θεατρικό ρόλο.
Το δυστύχημα γινόταν ακόμα πιο τραγικό γιατί μαζί σκοτώθηκε και η ξαδέλφη του που ήταν στο πίσω κάθισμα της μηχανής.
Όπου να ναι θα τελειώσει ο εφιάλτης, σκεπτόμουνα  και θα συνεχίσει η ζωή κανονικά όπως πριν, κάθησα μερικές ώρες σε μια γωνιά πότε σαν θεατής πότε πότε με ρόλο και διακριτικά έφυγα.
Γύρισα σπίτι λέγοντας ξανά και ξανά πάει.ο Δημήτρης μήπως και καταλάβω τι συνέβη, η λογική έλεγε ότι σε όλους μπορεί να συμβεί ναι συμφωνώ αλλά όχι στον Δημήτρη έλεγε η ψυχή μου ο Δημήτρης ήταν άλλο πράγμα δεν ήταν σαν τους άλλους είναι ο μελλοντικός πρόεδρος , επιχειρηματίας φιλόσοφος, αθλητής οτιδήποτε τον ενδιεφερε ήταν ένα επίπεδο πάνω τουλάχιστον από τους αλλούς που πάλευαν να τον φτάσουν καθώς δεν είχαν το κάτι που τον έκανε ξεχωριστό.
Άρα δεν μπορεί να έχει συμβεί, ένας τόσο χαρισματικός νέος να φύγει έτσι, κάποιο λάθος έχει γίνει. Τι είδους αστείο είναι αυτό ένας τόσο φωτεινός άνθρωπος να σβήσει πριν προφέρει στην κοινωνία που την είχε σαν παιχνίδι.
Ίσως όταν κοιμηθώ και ξυπνήσω θα έχουν περάσει όλα, αλλά δυστυχώς δεν συνέβη ξυπνώντας βλέποντας το πρόσωπο μου στον καθρέφτη κατάλαβα ότι  είναι αληθινό, και όσο  ποιο γρήγορα το καταλάβαινα τόσο ευκολότερα θα έμπαινε στην σωστή θέση.
Το μεσημέρι θα γινόταν η κηδεία, ο κόσμος είχε κατακλύσει την εκκλησία για το τελευταίο χαιρετισμό, είχε πάρα πολύ κόσμο ακόμα και μια κλούβα της αστυνομίας με κάποιον κρατούμενο θείο που πήρε άδεια να παρευρεθεί.
Μαζί και οι δύο κηδείες τα δύο νέα ξαδέλφια, οι γονείς να προσπαθούν να το διαχειριστούν και πως θα μπορούσαν. Όταν τελείωσε και ξαναγύρισα στο σαλόνι-σπηλιά που το είχε γίνει χώρο σκέψης διαλογισμού.
Οι μέρες συνέχισαν να περνάνε με τον χρόνο να με βοηθάει να ξανασκεφτώ το προσωρινό της παρουσία μας στην γη αλλά και πόσο τυχεροί είμαστε που συναντάμε τόσο ωραίους ανθρώπους.
Τι τιμή μας ειναι να συνεχίσουν να ζούνε μέσα από εμάς που ζήσαμε μαζί τους να τους θυμόμαστε με νοσταλγία και αγάπη.
Θα μπορούσε στην θέση της ξαδέλφης να ήμουν εγώ ,θα μπορούσαν να γίνουν πάρα πολλά άλλα τελικά η μοίρα είχε αυτό το σχέδιο δεν μπορούμε να επέμβουμε αλλά μπορούμε να δούμε τα θετικά που είναι πολλά.
Είμαστε μέρος ενός πίνακα ή μιας παράστασης που καλό είναι να παίρνουμε τα θετικά από αυτούς που είναι δίπλα μας προσπαθώντας να πηγαίνουμε εμπρός τον κόσμο.
Είναι σημαντικό όταν πεθαίνει κάποιος να μην έχουμε τύψεις ότι δεν του φερθήκαμε καλά να έχουμε ήσυχη την συνείδηση μας ότι ξέρει πως νιώθαμε για αυτόν.
Για το τέλος θα κλείσω με μια ατάκα από το βιβλίο Νίκη του Χωμενίδη
 Ωραία τα καταφερςς, Δημήτρη !Ωραία έζησες!
Τώρα που το γράφω έχω ένα χαμόγελο ευλογιάς που είχα την τύχη να τον γνωρίσω.