Μαραθώνιος

Μαραθώνιος

Ήταν 11 Ιουνίου που έκανα την αίτηση , πάντα με έκαιγε μέσα μου η πραγματοποίηση αυτού του στόχου, εφόσον ήμουν σε καλή κατάσταση θα ήταν η μεγάλη μου ευκαιρία.

Ξεκίνησα με κάθε ευκαιρία να τρέχω μικρές αποστάσεις , κολύμπι και ψυχολογική προετοιμασία, το όριο μου τα δέκα χιλιόμετρα μεσημέρι καλοκαιριού σε επαρχιακό δρόμο.

Μετά το πέρας του καλοκαιριού έγινε η αγορά των παπουτσιών που θα με βοηθούσαν και η προπόνηση συνεχίσθηκε με μεγαλύτερη ένταση έως τα μέσα Οκτωβρίου που μετά από δύο μεγάλες διαδρομές ένιωσα τα γόνατα μου να διαμαρτύρονται , τα άκουσα και συνέχισα μόνο με ασκήσεις στο γυμναστήριο.

Έφτασε και ο Νοέμβριος ο στόχος ερχόταν όλο και ποιο κοντά και η αγωνία μεγάλωνε , θα είμαι καλά σε μια τόσο μεγάλη απόσταση άραγε; τα πόδια αν και είχα εβδομάδες να τα ταλαιπωρήσω δεν έλεγαν να σταματήσουν να παραπονιούνται.

Η απόφαση είχε παρθεί καιρό πριν δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω πίσω, όπως είναι και της μόδας η φράση αυτή την περίοδο, είχα περάσει τον Ρουβίκωνα, έτσι γέμισα το κινητό  με τραγούδια που θα άκουγα και θα με βοηθούσαν ετοίμασα τα ρούχα δέχθηκα αρκετά μηνύματα από φίλους να μου πουν ότι θα με σκέφτονται και έπεσα για ύπνο με τις κότες παραμονή του αγώνα.

Το ξυπνητήρι δεν πρόλαβε να χτυπήσει στις πέντε ήμουν ήδη ξύπνιος ετοιμάστηκα , έφαγα πλήρες πρωινό πήρα πολυβιταμίνες και ξεκίνησα με  ανυπομονησία παίρνοντας το αυτοκίνητο γιατί προμηνυόταν δύσκολη η επιστροφή σταθμεύοντας όσο πιο κοντά  μπορούσα στον τερματισμό.

Ακόμα νύχτα , μόλις είχε κλείσε παρακείμενο κέντρο διασκέδασης με την νεολαία να βγαίνει ψάχνοντας μέσο  για να επιστρέψει σπίτι , παράλληλος κόσμος.

Έφτασα στον άγνωστο στρατιώτη που θα γινόταν η επιβίβαση στα λεωφορεία με προορισμό την αφετηρία, απόλυτη ηρεμία και οργάνωση, επιβίβαση και αναχώρηση άμεση.

Όταν το λεωφορείο χωρίς στάσεις με άδειους δρόμος κάνει πενήντα λεπτά να φτάσει καταλαβαίνεις ότι θα έχεις δύσκολη μέρα, προσπάθησα να κοιμηθώ χωρίς αποτέλεσμα.Φτάνοντας στην αφετηρία και βλέποντας τα δεκάδες λεωφορεία να ξεφορτώνουν τους δρομείς από όλον τον κόσμο με χαμόγελα πολύχρωμα ρούχα, σημαίες, μουσική νιώθεις ότι συμμετέχεις σε γιορτή σχεδόν σε πανηγύρι.

Πρώτη εικόνα οι εκατοντάδες δρομείς που ελαφρώνουν όπου βρουν αποτέλεσμα της απαραίτητης ενυδάτωσης που πρέπει να υπάρχει από πριν.

Παρέδωσα την φόρμα για να την πάρω στον τερματισμό έβαλα μια σακούλα στο σώμα όπου πριν είχα κάνει τρύπες για κεφάλι και χέρια για την διατήρηση της θερμοκρασίας.

Έχοντας τουλάχιστον δύο ώρες για την εκκίνηση βρήκα μια γωνιά στο ταρτάν και με την βοήθεια των ακουστικών και του ήλιου που μόλις έκανε την εμφάνιση του φόρτιζα τις μπαταρίες μου σαν να ήμουν ηλιοτρόπιο.

Πέρασε εύκολα η ώρα και στις εννιά ξεκίνησαν τα μπλοκ να ξεχύνονται στον δρόμο με κύματα. Το δικό μου ήταν το ένατο οπότε ξεκινήσαμε μετά από μισή ώρα η θερμοκρασία ιδανική ο ήλιος να κρύβεται ανά διαστήματα όλα ιδανικά.

Εκατέρωθεν του δρόμου συνάδελφοι στην αρχή και φίλοι,  έψαχνα με την άκρη του ματιού μου να τους δω και να τους χαιρετήσω έτσι πέρασαν άνετα τα πρώτα δεκαπέντε χιλιόμετρα.

Κάπου εκεί ξεκίνησαν οι μικρές ενοχλήσεις στο γόνατο να γίνονται δυνατότερες , έβαλα τον επίδεσμο που ευτυχώς είχα μαζί δυνατά στη διαμαρτυρόμενη άρθρωση και συνέχισα.

Λίγο πιο κάτω ο Σάκης κάνω μια στάση και βγάλαμε την γνωστή φωτογραφία.

Εντύπωση μου έκανε στον Μαραθώνα οι αλλοδαποί εργάτες κατά κύριο λόγο Ινδοί που ήταν ένθερμοι υποστηρικτές με μεγάλα χαμόγελα.

Στην Νέα Μάκρη υπήρχε ένα χορευτικό με γυναίκες από κάποιον
σύλλογο που χόρευαν συρτάκι με την συνοδεία αλλοδαπών δρομέων που έβρισκαν ευκαιρία   νια να πάρουν ανάσες.

Κοντά στην Παλλήνη έξω από ένα σπίτι ήταν μια οικογένεια που είχε βγάλει σοκολατάκια και προσέφερε σε δίσκο στους δρομείς.

Υπήρχαν δύο τουλάχιστον καροτσάκια με σπαστικά παιδιά που οι συνοδοί του δέχονταν ακατάπαυστα επιδοκιμασίες και νεύματα συμπαράστασης από όλους για την πράξη τους.

Τέλος θα ήθελα να αναφερθώ σε μια οικογένεια που έτρεχε με το λίγων μηνών παιδί τους στο καροτσάκι όπου σε κάποιο σημείο σταμάτησαν και η μητέρα θήλασε το μωρό.

Στον δρόμο πλησιάζουμε το εικοστό χιλιόμετρο και ο πόνος αυξάνει ο επίδεσμος δεν προσφέρει πλέον αποτελέσματα, σε κάθε σημείο που υπάρχουν τραυματιοφορείς σταματάω να βάλω κάποια αλοιφή είτε σπρέι να το παγώσει.

Το περπάτημα είναι περισσότερο από το τρέξιμο καθώς ο πόνος είναι μεγάλος, το αρχικό χαμόγελο διαδέχτηκαν τα σφιχτά χείλη απόρροια του πόνου.

Οι περισσότεροι δρομείς γύρο μου σε ίδια κατάσταση μου δίνουν κουράγιο καθώς δεν είμαι ο μόνος αφού η εγκατάλειψη δεν υπήρχε στη επιλογή μου.

‎Οι δυνάμεις μου ανέλπιστα πολύ μεγάλες αλλά το γόνατο να μην ακολουθεί το υπόλοιπο σώμα.

Φτάνοντας στον Σταυρό ενεργοποίησα το κινητό και δέχθηκα πάρα πολλά μήνυμα από κάθε μέσο δίνοντας μου μεγάλη ενέργεια να ξεπεράσω τον πόνο, άλλωστε αλλά δώδεκα χιλιόμετρα δεν είναι τίποτα.

Τα σφιχτά χείλη έγιναν χαμογελαστά με τα δόντια σφιγμένα πίσω τους.

Είτε με γρήγορο βήμα είτε με ελαφρύ τρέξιμο συνέχισα, ανά διαστήματα έβλεπες θεατές ανεξάρτητα φύλου και ηλικίας να είναι τόσο ένθερμοι και ενθουσιασμένοι που με έκαναν να ξεχνιέμαι από τα δικά μου προβλήματα

Χωρίς να το καταλάβω έφτασα στην Κατεχάκη φάγαμε την καμήλα, φυλάω το πόδι για να τρέξω με τα παιδιά που με περιμένουν στο μέγαρο μουσικής, πραγματικά με το που τα είδα ξεκίνησα τελευταία τρία χιλιόμετρα ξανά τρέχοντας οι θεατές βλέποντας τον κουτσό με τα παιδιά επεφημούσαν , στρίψαμε Ηρώδου του Αττικού τελική ευθεία.

Το στάδιο εμφανίζεται εμπρός τελευταία τριακόσια μέτρα απίστευτο, σαν σε όνειρο τερματίζουμε αν δεν ήταν τα παιδιά θα έβαζα τα κλάματα, όχι από τον πόνο αλλά από την χαρά μου που τελείωσα που τα κατάφερα.

Παραδόξως σε καλή κατάσταση έβγαλα τις αναμνηστικές φωτογραφίες με το μετάλλιο στο στήθος,  παρέλαβα τα πράγματα μου που είχα παραδώσει και κατευθυνθήκαμε στο σταθμευμένο αυτοκίνητο.

Τι εμπειρία, τι χρονιά, ευχαριστώ.

                           Προετοιμασία

 

 

                                          Πραγματοποίηση