Ημερολόγιο απο την επίσκεψη στο Άγιο Όρος

                          Ένας διαφορετικός κόσμος  

Πριν λίγες μέρες επέστρεψα από τετραήμερο στο Άγιο όρος με τους φίλους μου και θα ήθελα να μοιραστώ, σε όσους θα ήθελαν, τις εντυπώσεις που μου προκλήθηκαν και δεν μπορούν λόγο φύλου ή για οποιαδήποτε άλλο λόγο να κάνουν το προσκύνημα αυτό.

Η αρχή έγινε στο καράβι που με τα διαμονητήρια επιτράπηκε η επιβίβαση και μετά από πέντε στάσεις σε αντίστοιχες παραθαλάσσιες μονές φτάσαμε στη Δάφνη για να ακολουθήσει η επιβίβαση στα λεωφορεία μαζί με καλόγερους και προσκυνητές με κατεύθυνση τις Καρυές, που είναι και η διοικητική πρωτεύουσα.

Μετά από μισή ώρα διαδρομή σε βατό χωματόδρομο φτάσαμε σε ένα ανοιχτό χώρο κοντά στο κέντρο των Καρυών- θα τις περιέγραφα ως ένα μικρό πετρόχτιστο  περιποιημένο χωριουδάκι που σε συνδυασμό με τα σακίδια που έβγαιναν από το λεωφορείο και  εναποτίθωνταν στα πεζούλια θύμιζε αποστολή στα Ιμαλάια - υπήρχαν όλα τα μαγαζιά που θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν τους επισκέπτες και τους τουλάχιστον δύο χιλιάδες εργάτες που δουλεύουν στο Άγιο όρος επισκευάζοντας όλες σχεδόν τις μονές.

Περπατήσαμε λίγες εκατοντάδες μέτρα μέχρι το μετόχι που θα μας φιλοξενούσε τα δύο πρώτα βράδια,  η σκήτη του Άγιου Ανδρέα όπου ανήκει στη μονή Βατοπεδίου.

Μπαίνοντας μου έκανε εντύπωση ότι υπήρχαν παιδιά γυμνασίου με ράσα που έπαιζαν μπάσκετ, φιλοξενούμενα στην Αθωνιάδα που λειτουργεί εφαπτόμενα στην μονή.

Πρώτη στάση στο αρχονταρίκι που ο υπεύθυνος μοναχός ελέγχει τα διαμονητήρια και καλεί άλλους μοναχούς να μας δείχνουν το δωμάτιο που έχει ορίσει.

Παρόλο που μαζί με εμάς ήταν και μια τάξη λυκείου, καθώς και περίπου σαράντα άλλοι προσκυνητές, η προώθηση ήταν ταχύτατη προφανώς λόγω εμπειρίας από την τεράστια προσέλευση.

Η καθαριότητα δεν ήταν προτεραιότητα στο δωμάτιο και η τουαλέτα απέναντι δυσκόλευε την έξοδο και είσοδο από την αποπνικτική μυρωδιά.

Μια γρήγορη βόλτα στα πέριξ την μονής μας έδωσε μια ιδέα για την οργιώδη φύση που περιστοιχίζει τις μονές.  Δεν άργησε η ώρα  για βραδινό στις 4 μόλις το απόγευμα.

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η διαδικασία που τηρείται στα μοναστήρια για το φαγητό. Η είσοδος γίνεται με τάξη, πρώτα οι μοναχοί και μετά οι προσκυνητές, γεμίζοντας τα τραπέζια με την σειρά εισόδου και με την υπόδειξη των τραπεζοκόμων .Όλοι στέκονται ακίνητοι μπροστά από τον πάγκο και περιμένουν να τελειώσει η είσοδος όλων για να γίνει η σύντομη προσευχή και να καθίσουν όλοι μαζί.

Δεν επιτρέπεται οι ομιλίες υπό την απειλή των βλοσυρών βλεμμάτων των τραπεζοκόμων οι οποίοι συμπληρώνουν ότι τελειώνει στα τραπέζια.

Όλη την ώρα ακούγεται ένας μοναχός να διαβάζει κείμενα κυρίως από το γεροντικό.

Το πρώτο γεύμα μας ήταν φασολάδα με ελιές, ταραμά, λάχανο και  κομπόστα σε λογικές ποσότητες. Θα μείνω στην φασολάδα που ήταν εκπληκτική και δεν θα το αποδίδω σε προηγούμενη κούραση ή πείνα.

Τέλος, μας μοίρασαν μικρά πλαστικά πιατάκια και μας έδωσαν λίγα κόλλυβα.

Υποθέτω λόγω των  ημερών  του Πάσχα, που προηγήθηκε.

Η έξοδος είναι αντίστροφη με την είσοδο, έγερση, προσευχή, ο ηγούμενος  στέκεται στην είσοδο, ευλογώντας τους εστιαζόμενους. Εθελοντικά όποιος θέλει μπορεί να βοηθήσει στον καθαρισμό της τράπεζας και ακολουθεί η απογευματινή λειτουργία μέχρι τις επτά.

Στο τέλος της κατανυκτικής λειτουργίας ακολουθεί ευχή του ηγουμένου και έπειτα ακολουθεί προσκύνημα  των αγίων λειψάνων και των ιερών εικόνων..

Η εκκλησία είναι τεράστια και για αυτό τον λόγο η λειτουργία γίνεται στο παρεκκλήσι που βρίσκεται στο αριστερό κλίτος του ναού. Οι μοναχοί δεν είναι ορατοί εύκολα καθώς βρίσκονται μπροστά, κοντά στον ιερέα, πάντα σκυμμένοι προσευχόμενοι και “κάνοντας” κομποσκοίνι αδιάλειπτα

Στην μονή, μου έκαναν εντύπωση δύο μοναχοί. Ένας γέροντας που τον έβλεπα μόνο πριν το φαγητό, σε ένα πέτρινο πεζούλι, τόσο μαζεμένο, με σχεδόν αγία μορφή και μοναχικά σύμβολα στο στήθος. Δεύτερη μορφή ήταν ένας γέροντας που που λόγο κάποιου νευρολογικού προβλήματος ήταν σε αναπηρικό αμαξίδιο, με αδυναμία να ελέγξει τις κινήσεις του. Ήταν πάντα παρόν στην λειτουργία, έχοντας την αμέριστη φροντίδα των άλλων μοναχών.

Το βράδυ ήταν μεγάλη η κούραση και έχοντας δύσκολη μέρα μπροστά μας κοιμηθήκαμε εν μέσο ροχαλητού και παρενεργειών του φαγητού που προηγήθηκε.

Δεύτερη μέρα.

Η λειτουργία ξεκινάει στις 4 με τα σήμαντρα να δίνουν το έναυσμα για μια νέα ημέρα αυτογνωσίας, παρακολούθηση λειτουργίας και στις 8 το μεσημεριανό, ακολουθώντας την γνώριμη πλέον διαδικασία.

Μετάβαση στις γειτονικές Καρυές, προσκύνημα στη εικόνα του Άξιον Εστί και πορεία στην αμέσως ποιο κοντινή μονή του Κουτλουμουσίου, προσκύνημα βόλτα στο εσωτερικό του κάστρου-μονής, λίγο νερό και συνέχεια στο κατηφορικό μονοπάτι που γινόταν ολοένα ποιο πράσινο προς τον γέροντα Γαβριήλ. Μια λιτή ταμπέλα μας ενημερώνει για την είσοδο προς την καλύβα.

Ο ογδονταδυάχρονος γέροντας μας υποδέχθηκε ξαπλωμένος, ήταν εύθυμος μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο  εικόνες και φυλλάδια, μας είπε δύο κουβέντες και τον αφήσαμε στην προσωρινή ησυχία του καθώς είναι από τους γνωστούς γέροντες που προσελκύουν χιλιάδες προσκυνητές.

Ένα χιλιόμετρο μετά φτάσαμε στη σκήτη  που έζησε και υποδέχθηκε τους χιλιάδες πιστούς ο γέροντας Παΐσιος. Χτυπήσαμε το σήμαντρο και βγήκε ένας μοναχός που έχει επιφορτιστεί να ξεναγεί τους προσκυνητές που ακόμα και τώρα ασταμάτητα ζητάνε να δουν που έζησε αυτός ο σύγχρονος Άγιος.

Μπήκαμε στο σπιτάκι όπου ένα μέρος του είναι εκκλησία,ι είδαμε το στασίδι που στεκόταν όπου τώρα έχουν βάλει ένα ρούχο του προς ανάμνηση του. Αριστερά και δεξιά είχε εικόνες των αγίων που είχε βοήθεια και προστασία.

Επόμενη στάση η μόνη Ιβήρων, 5 χιλιόμετρα μακριά, δίπλα στη θάλασσα άρα κατηφορική διαδρομή, με τα δέντρα να προσφέρουν σκιά κάνοντας το καπέλο περιττό και τα πουλιά να κελαηδούν ασταμάτητα.

Η μονή ξεπρόβαλε σε κάποια στροφή κάνοντας την στάση για φωτογραφίες απαραίτητη. Τα τείχη ήταν ακόμα ψηλότερα από ότι στις άλλες ορεινές μονές. Κάθε χώρος που  μπορούσε να καλλιεργηθεί ήταν σε απόλυτη στοίχιση και φροντίδα. Διαβάσαμε την ιστορία της εικόνας που φιλοξενεί η μονή, όντας εντυπωσιακή και αφού πήραμε μια ανάσα στο κιόσκι δίπλα στην θάλασσα, περάσαμε τις πύλες και μπήκαμε στον ναό να προσκυνήσουμε.

Εκεί ένας μικροκαμωμένος γαλανομάτης  μοναχός, με προφορά ξενική αλλά με πλούσιο λεξιλόγιο, μας άνοιξε  και με μεγάλη προθυμία κάθισε να συζητήσει με εμάς καθώς μάλλον κεντρίσαμε το ενδιαφέρον του.

Η ώρα πέρασε και καθώς υπήρχε κόπωση στην ομάδα περιμέναμε το λεωφορείο δίπλα στην θάλασσα να μας ανεβάσει στις Καρυές.

Ακολούθησε  το φαγητό και η λειτουργία καθώς θα έπρεπε να ξεκουραστούμε αφού την επόμενη θα συναντούσαμε τον γέροντα Ευθύμιο, συνεχιστή και βοηθό του Παϊσίου. Αυτό σήμαινε αναμονή ωρών από τις 4 έως το απόγευμα, ίσως με πιθανότητα και να μην γίνει ποτέ η συνάντηση.

Ξυπνήσαμε λίγο πριν τα σήμαντρα σημάνουν έναρξη της κυριακάτικης λειτουργίας γύρω στις 3 και μισή, ετοιμάσαμε τα σακίδια, αφού δεν θα ακολουθούσε άλλη διαμονή, τα βάλαμε στην άκρη και με την βοήθεια του φακού ξεκινήσαμε στα 4 χιλιόμετρα που μας χώριζαν από την σκήτη, σε απόλυτο σκοτάδι καθώς το φεγγάρι ήταν στα πρώτα στάδια της ανάπτυξης του.

Ενώ είχαμε δώσει ραντεβού με κάποιους άλλους να μας οδηγήσουν προς την σκήτη, εμείς ως ανυπόμονοι φύγαμε νωρίτερα για να τους προλάβουμε, αλλά με την βοήθεια της Παναγίας κάναμε λάθος και πήγαμε σε λάθος σκήτη με αποτέλεσμα να φτάσουμε μεταγενέστερα με το κεφάλι σκυμμένο από το μάθημα που πήραμε.

Εκεί είχε ήδη αναμονή 9 άτομα που ήσυχα περίμεναν στην ξύλινη είσοδο  δίπλα σε έναν σορό με ξύλα. Χαιρετηθήκαμε και καθίσαμε απολαμβάνοντας το δάσος και τον έναστρο ουρανό.

Λίγη ώρα μετά και αφού πέρασε η επίδραση του βαδίσματος, αρχίσαμε να ψάχνουμε γωνία να περιορίσουμε το κρύο, που γινότανε όλο και ποιο έντονο. Είτε κουλουριασμένοι, είτε κάνοντας βόλτα προς την μεριά του λόφου που μας έδινε την δυνατότητα να θαυμάσαμε μια υπέροχη ανατολή με την Θάσο να αχνοφαίνεται κάτω από τον ήλιο. Τελικά η ώρα πέρασε ευκολότερα από ότι περιμέναμε και στις 8 άνοιξε η πόρτα, τουλάχιστον για να προστατευτούμε από τους εξωτερικούς παράγοντες.

Μπήκαμε σε ένα δωμάτιο που ήταν προθάλαμος για να συναντήσουμε τον γέροντα. Εκεί καθισμένοι σε πάγκους περιμετρικά και με τα λουκούμια στο κέντρο, μη μπορώντας να μιλήσουμε, καθίσαμε ο καθένας αναλογιζόμενος ποια εσώψυχα θα καταθέσει σε λίγη ώρα.

Ο κάθε ένας που έμπαινε έκανε περίπου μισή ώρα και σε συνδυασμό με τους εμβόλιμους, που θα έμπαιναν για μία ευχή, η ώρα περνούσε. Αποκορύφωμα τον πατέρα, που πήγε το παιδάκι του, με εμφανή πρόβλημα αυτισμού και αφού πέρασε, με αυτονόητη προτεραιότητα,  και παρόλο που “χάσαμε” δύο ώρες  καθώς ο γέροντας έπαιζε με το παιδάκι, αυτό δεν έμοιαζε να ενοχλεί κανέναν.

Τελικά αποδείχθηκε πως ήταν μια άσκηση υπομονής. Στις 3 μας δέχτηκε ο γέροντας σε δυάδες προκειμένου να δεχθεί όλους τους προσκυνητές.

Μπαίνοντας στο καμαράκι και πρωτοαντικρύζοντας​ κατάλαβα ότι ήταν ο ίδιος γέροντας που ανά διαστήματα πέρναγε από την πίσω μεριά της σκήτης για να κουβαλήσει τα βιβλία που θα έδινε στους πιστούς.

Είχε γλυκά ήρεμη όψη, παρόλο που είχε προηγηθεί ολονυκτία και δεκάδες άλλοι προσκυνητές που προηγήθηκαν, άρχισε να μας μιλάει με σταθερή χαμηλή φωνή. Μας έβαλε να καθίσουμε εκατέρωθεν. Η κουβέντα ήταν γενική και ο κάθε ένας κράτησε από τα λόγια του ότι τον άγγιξε. Στο τέλος μας έδωσε από δύο βιβλία, γράψαμε  τα ονόματα  υπέρ υγείας να τα διαβάσει σε κάποια προσευχή του και του φιλήσαμε το χέρι. Δεν ξέρω αν είναι πραγματικά φωτισμένος, αλλά μόνο το έργο που κάνει για την κοινωνία είναι απίστευτο. Η ποιότητα του ίδιου καθώς και των ανθρώπων που του τον επισκέπτονταν ήταν υψηλή.

Φύγαμε περπατώντας γρήγορα προς τον ανηφορικό δρόμο για τις Καρυές για να πάρουμε κάποιο όχημα να πάμε στη μονή του Αγίου Παντελεήμονα, γνωστή και ως ρωσικό. Αν πέρναγε η ώρα θα αναγκαζόμασταν να ψάξουμε για άλλο μέρος να διανυκτερεύσουμε. Τελικά με την Θεία πρόνοια βρέθηκε ένας μοναχός με το όνομα Παΐσιος.  Άν και τα χέρια του ήταν απασχολημένα, τρώγοντας μπουγάτσα με το ένα και πίνοντας μπύρα με το άλλο, ήρθε πολύ χαμογελαστός. Μπήκαμε και οι πέντε στο αγροτικό και ξεκίνησε η δοκιμασία.

Ζήτησε από τον συνεπιβάτη του να πιάσει για λίγο  το τιμόνι ώστε να συνεχίσει να τρώει. Αυτός πατώντας μόνο τα πετάλια και συνεχίζοντας να κάνει αστεία, φτάσαμε τελικά στο τέλος της διαδρομής, μη μπορώντας να πιστέψουμε αυτό που έγινε. Η ταχύτητα του αγροτικού ήταν τόσο μεγάλη ώστε  σε κάποιες στροφές  το αυτοκίνητο να πλαγιολισθένει και στις λακκούβες τα κεφάλια μας να χτυπάνε στον ουρανό

Κάποια στιγμή είδαμε  ένα ελάφι που τον έκανε να σταματήσει το όχημα και να εκπλαγεί ακόμα και αυτός λέγοντας ότι είναι σημάδι. Πάντως σωθήκαμε και βγήκαμε ακόμα ποιο πιστοί με τόσες προσευχές που κάναμε. Βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες τρέμοντας από το ταραχή μη μπορώντας να πιστέψουμε τι συνέβη.

Για λίγη ώρα δεν προλάβαμε το αρχονταρίκι ανοικτό και βλέποντας ότι θα είναι ξανά σε 4 ώρες αφήσαμε τα πράγματα και πήγαμε προς στην εκκλησία που είχε λειτουργία. Η μονή αποτελείτο από μεγάλες κτιριακές μονάδες για κοιτώνες, εξωτερικά των τοιχών, προφανώς που λόγο του μεγέθους δεν μπορούσαν να είναι μέσα. Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν η ομορφιά και η καθαριότητα των κτιριών

Περάσαμε την κυρία πύλη και στο αριστερό μέρος ήταν ένα κτίριο με την τράπεζα. Από επάνω της το καμπαναριό που φιλοξενεί την δεύτερη μεγαλύτερη καμπάνα του κόσμου,  βάρους 13 τόνων. Δεξιά η κεντρική εκκλησία που ομολογουμένως  ήταν αρκετά μικρή για το μέγεθος της μονής.

Μέσα στη κατάμεστη εκκλησία από ψηλόλιγνος Ρώσους  μοναχούς και προσκυνητές να κάνουν με πάθος το σταυρό τους ακούγοντας την λειτουργία στη γλώσσα τους..

Με το που τελείωσε η λειτουργία γύρω στις 7 το απόγευμα ακολούθησε το φαγητό. Μου έκανε εντύπωση η δυνατότητα επιλογής και μαύρου ψωμιού καθώς και το καταπληκτικό τσάι που σέρβιραν, υποθέτω αποτέλεσμα μίξης διάφορων βοτάνων.

Με το πέρας ακολούθησε η έξοδος και η αναμονή μέχρι τις 9 για να έρθει ο αρχοντάρης.

Από τις 8 υπήρξε καθολική συσκότιση, έτσι απολαύσαμε το τέλος του φωτός από τα μπαλκόνια που είχαν θέα την ήρεμη θάλασσα μπροστά μας.

Στις 9  και σε άψογα ρωσικά μας έδωσαν το κλειδί του δωματίου και  με την βοήθεια νοημάτων κατευθυνθήκαμε στο δωμάτιο. Δουλειά τώρα είχε ο φακός.

Το δωμάτιο σε άριστη κατάσταση, πεντακάθαρο και τα κρεβάτια άψογα στρωμένα. Δεν αργήσαμε να  κοιμηθούμε. Το τελευταίο βράδυ μας στο όρος.

Τρίτη μέρα

Το επόμενο πρωινό αυτόματα πλέον κατευθυνθήκαμε προς την εκκλησία και μετά για το μεσημεριανό. Τα σακίδια στην πλάτη και ξεκίνημα σε μια παραθαλάσσια διαδρομή προς την επόμενη μονή για προσκύνημα και παραλαβή μας από το πλοίο, την μονή Ξενοφώντος . Φτάσαμε αρκετά ξεκούραστα φωτογραφίζοντας ποτέ την υπέροχη θάλασσα και πότε τα δέντρα και τα λουλούδια. Άλλη μια υπέροχη μονή-κάστρο σε καταπληκτική κατάσταση, να ετοιμάζεται για την επερχόμενη γιορτή του Αγίου Γεωργίου, που ήταν  προστάτης της. Προμηθευτήκαμε υφάλμυρο νερό από πηγή-αγίασμα, κάνει καλό στα νεφρά και έπειτα στάση για διαβούλευση.

Η απόφαση για να συνεχίσουμε έως την επόμενη μονή ήταν άμεση, θέλοντας να εξαντλήσουμε τον χρόνο μας ξεκινήσαμε για την Δοχειαρίου. Εξίσου ωραία διαδρομή και

όμορφη μονή αφιερωμένη στους αρχαγγέλους με το σπάνιο για ορθόδοξη πίστη να αναπαρίστατο σε αγάλματα και να στέκονται σε ψηλές κολόνες από έξω σαν προστάτες με τις ρομφαίες τους.

Μέσα αντί για τις κλασσικές γάτες που φιλοξενούν όλες οι μόνες είχε αρκετά σκυλάκια σαλονιού που γάβγιζαν νευρικά όταν κάτι δεν τους άρεσε. Μετά το προσκύνημα καθίσαμε στην προβλήτα να περιμένουμε το πλοίο όπου με μεγάλη  έκπληξη είδαμε το πλοίο από  μακριά να περνάει από μπροστά μας, λόγο μεγάλου αριθμού προσκυνητών από το κεντρικό λιμάνι της Δάφνης. Ενημερωθήκαμε ότι θα πήγαινε Ουρανούπολη απευθείας και θα επέστρεφε μετά από τρεις ώρες να παραλάβει τους υπόλοιπους. Στο άκουσμα της νέας εξέλιξης αντί της φυσιολογικής δυσανασχέτησης το βρήκαμε σαν ευκαιρία για να ρουφήξουμε λίγο ακόμα ήλιο με συνδυασμό θαλάσσιας αύρας.

Το πλοίο έφτασε πράγματι στην νέα ώρα του.

Επιβιβαστήκαμε και με την συνοδεία των γλάρων και ενός δελφινιού να παίζει στα κύματα κάνοντας την ανάμνηση ακόμα  ονειρικότερη. .

Παραθέτω τον διάλογο που ακολούθησε την επόμενη μέρα με έναν από τους φίλους προσκυνητές που ένωσε τα ίδια συναισθήματα με εμένα. Του έστειλα  σε μήνυμα “τι ήταν αυτό που ζήσαμε ;” Και μου απάντησε “ MIA ΓEYΣH AΠO ΠAPAΔEIΣO..ΘEΛΩ NA ΞANAΠAME OΠΩΣΔHΠOTE.”